Zo gezegd, zo gedaan, en na wat adviezen en onderhandelen hier en daar wordt geregeld dat het feestje gaat plaatsvinden van 8.00 tot 12.00 uur ’s avonds in één van de inmiddels twee lokale disco’s van San Carlos. Er is muziek, ventilatie en hapjes en ik maak tickets voor de toegang en consumptiebonnen. Op de avond zelf regent het en ik ben nerveus: zou er wel iemand komen?
Maar dat valt enorm mee: de een na de ander komt opdagen, fleurig uitgedost en met cadeautasje met inhoud. De cadeautjes variëren van sieraden, geurtjes, sjaals en kledingstukken tot een fles tequila en Nicaraguaanse souvenirs. En er wordt gedanst! In ieder geval veel door mij en uiteindelijk komt bijna iedereen wel een keer de dansvloer op. Foto’s worden genomen door een behulpzame collega die tot ‘hoffotograaf’ wordt gepromoveerd. Aan het eind van de avond word ik toegezongen door een heel gezelschap dat in een kring om me heen staat op de dansvloer terwijl ik word rondgezwierd door de ene na de andere mannelijke collega. Rond een uur of één word ik op de motor thuisgebracht – in amazonezit achterop in mijn rode jurkje – door de broer van een vriendin met een grote doos met daarin alle cadeau’s.
De volgende dag op het werk blijkt dat mijn collega’s erg enthousiast zijn over het feest. Ze vonden het gezellig met elkaar, hadden al heel lang niet meer gedanst, hebben daardoor nu spierpijn maar werden vrolijk zingend wakker Iedereen wil de foto’s zien en/of hebben en misschien heb ik wel per ongeluk een trend gezet: er gaan geruchten dat er een commissie gevormd gaat worden die bijvoorbeeld eens per maand zo’n soort feestje gaat organiseren, waaraan iedereen dan meebetaalt. Ik ben benieuwd wat dat gaat opleveren..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten