Nederlanders in San Carlos

Schandalig lang geleden heb ik mijn laatste bericht geschreven, maar dat van de vorige keer (eind november) raakte ik kwijt doordat de computer bij de allerlaatste 'finishing touch' vastliep.. Hopelijk lukt het nu beter.

Vanaf eind oktober/begin november begon ik het drukker te krijgen - wel prettig, en het ging om concrete werkzaamheden. Eerst de aankomst eind oktober van twee studenten geneeskunde uit Groningen, Mienke van der Wiel en Rik Uil, die hier hun co-schappen sociale geneeskunde komen lopen. Ze doen dat deels in het ziekenhuis van San Carlos en deels via het gezondheidscentrum door mee te gaan op 'missies' naar de buitendorpen voor consulten en vaccinaties. Ze zijn ondergebracht bij verschillende gastgezinnen, zodat ze nog wat aan hun Spaans kunnen werken. Het bevalt hen hier erg goed en ze passen zich goed aan de plaatselijke omstandigheden aan.

Rik met Mienke in een ziekenhuisrolstoel - let op de handige tuinstoelzitting!
Half november kwam de eerste delegatie vanuit Groningen - tijdens mijn verblijf hier dan - op werkbezoek: drie Henken en een tolk/vertaalster. Henk Boldewijn is architect en is hier al veel vaker geweest om zich bezig te houden met een woningbouwproject; deze keer heeft hij zich (als kersverse bestuurder van het waterschap) ook geöriënteerd op de situatie van het (drink)water in San Carlos. De andere twee, Henk Slagter en Henk Zuidhof, zijn werkzaam bij de dienst ROEZ (Ruimtelijke Ordening en Economische Zaken) van de gemeente Groningen en kwamen medewerkers van de gemeente San Carlos ondersteunen bij de oprichting van een grondbedrijf. De tolk/vertaalster, Monic Schaapveld, is al ruim tien jaar woonachtig in Nicaragua en goed ingevoerd in het onderwerp. Hun verblijf hier was kort maar krachtig en er zijn spijkers met koppen geslagen!

De drie Henken met Monic (v.l.n.r. Henk Slagter, Henk Zuidhof, Monic Schaapveld en Henk Boldewijn)

De afgelopen week was er een Nederlands stel uit Groningen even kort in San Carlos - op doorreis - zij hebben een film-/videobedrijf en komen in februari filmen tijdens het werkbezoek van burgemeester Rehwinkel in het kader van het 25-jarig bestaan van de Stedenband Groningen-San Carlos. Ze zijn nu op vakantie in Nicaragua om land en volk alvast beter te leren kennen en zich de taal eigen te maken.

De afgelopen maanden zijn snel voorbij gegaan en vooral deze maand december vliegt voorbij. Het gaat nu ook extra snel omdat ik weet dat ik de 30e december ga vertrekken naar Europa! Eerst ga ik met een Nicaraguaanse vriendin naar Spanje, waar haar zus en moeder wonen, en de 9e januari 2011 vliegen we van Madrid naar Amsterdam. Van 10 tot en met 16 januari staan we dan op de Vakantiebeurs om Nicaragua - en dan met name deze regio, de Río San Juan - te vertegenwoordigen. De week erna zitten we als het goed is in het noorden van het land (Groningen) om bedrijfsbezoeken af te leggen. Op 23 januari vliegen we weer terug naar Nicaragua.

En ook daarna zal het druk blijven, want in februari volgt het werkbezoek vanuit Groningen, komen er nieuwe stagiars deze kant op, in maart komen er twee delegaties op bezoek vanuit San Carlos' zusterstad Erlangen in Duitsland... kortom: vervelen hoef ik me voorlopig nog niet hier!

Misschien iets minder tijd om te dansen in 2011..?!?!

marsen, grensconflict en carnaval

Collega's van de gemeente met FSLN-vlag in de mars van 13 oktober
Het zijn bewogen weken de laatste tijd hier in San Carlos. In de korte tijd dat ik hier ben, heb ik al verscheidene marsen, optochten, voorbij zien komen. Het is hier een erg populair fenomeen dat vooral dient ter ondersteuning van iets - waar het 'bij ons' vooral is bedoeld als protest. Vorige week heb ik - enigszins tegen wil en dank, het idee was dat alle werknemers van de gemeente meededen - meegelopen in de 'marcha' voor een gemeentelijke forumbijeenkomst, die als doel had de huidige en vorige werknemers van de gemeente te informeren. Het is nogal (partij)politiek gekleurd en alvast gericht op de presidentiële verkiezingen die volgend jaar gehouden zullen worden. De burgemeester presteert het om ruim twee-en-een-half uur aan het woord te zijn. Ik moet heel eerlijk bekennen dat het gebeuren me deed denken aan een erg saaie kerkdienst met een nog saaiere preek die je uit moet zitten.

Verder was en is San Carlos nationaal en internationaal in het nieuws vanwege het - zoveelste? - grensconflict met Costa Rica omtrent de grensrivier, de Río San Juan. Alhoewel er een uitspraak ligt van vorig jaar door het Internationale Hof van Jusititie in Den Haag die bepaalt dat de rivier bij Nicaragua hoort, is er toch onenigheid ontstaan. Dit komt omdat Nicaragua bezig is de rivier te dreggen en de Costa Ricanen beweren dat hun grondgebied hierbij wordt betreden. De kwestie houdt iedereen bezig en vorige week was San Carlos even de politieke hoofdstad van Nicaragua: het nationale parlement hield hier - in de sporthal, de grootste openbare ruimte van San Carlos - een speciale zitting die aan het conflict was gewijd. Heel San Carlos werd overspoeld door dure jeeps met airco met daarin een of meerder van de in totaal 91 gedeputeerden met hun gevolg, veel pers en beveiligingsmensen. Iedereen werd opgeroepen om de zitting bij te wonen en de sporthal was afgeladen vol. Ondertussen is er nog steeds geen oplossing gevonden, ondanks de bemiddeling van de OAS (Organisatie van Amerikaanse Staten).

De rivier waar het allemaal om gaat: de San Juanrivier, hier bij San Carlos

En dan was er het afgelopen weekend ook nog het tweede 'Carnaval Acuático' oftewel watercarnaval. Dit groots georganiseerde evenement bestaat uit twee delen: op het water is er een soort 'gondelvaart',  een optocht over het meer langs de boulevard - waar het publiek staat samengedromd. Allerlei instanties doen mee en presenteren zich middels een versierde boot. Zelf was ik door iemand uitgenodigd om mee te varen op een motorbootje, dus ik heb alles goed van dichtbij kunnen aanschouwen. Aan land zijn er allerlei carnavalbands vanuit het hele land, die zich presenteren met muziek en dans en waaruit de beste wordt gekozen. 's Avonds was er live muziek op de boulevard met de nationale band Makoya en kon er door iedereen volop gedanst worden. Het carnaval werd de hele dag direct op de nationale televisie uitgezonden en vandaag hoorde ik al van collega's dat ik op tv was gesignaleerd al dansend op het plein.

Carnavalmeisjes in vol ornaat

Voor de internationale reputatie van Nicaragua èn voor de vele legale en illegale Nicaraguaanse immigranten in Costa Rica is het te hopen dat men voor wat betreft het grensconflict snel tot een vreedzame oplossing komt - maar ik hoor hier niet veel mensen die zich daar druk over maken. De meeste mensen zijn ervan overtuigd dat het allemaal met een sisser zal aflopen en hopelijk krijgen ze snel gelijk!

Een dagje op pad met de burgemeester van San Carlos

Afgelopen donderdag ben ik een dag op pad geweest met Jhonny Gutierrez, de eerste burger van San Carlos. De dag begon 's ochtends bij een school waar activiteiten waren voor kinderen van groep 1 en 2: er werd gezongen en gedanst, de kinderen kregen naast ballonnen ook wat te eten en te drinken, er waren toespraakjes en tenslotte de piñatas: grote holle figuren van papier maché die de kinderen geblinddoekt en dansend op de muziek met een stok moeten kapotslaan totdat alle snoep eruit valt en iedereen kan graaien.

Dan gaan we via het gemeentehuis - wat altijd oponthoud betekent doordat allerlei mensen de burgemeester willen spreken - met de pickuptruck richting Los Chiles, na San Carlos de grootste kern van de gemeente. De vaste chauffeur rijdt en naast de burgemeester en ik past er niemand meer bij in de cabine. De rest van het 'gevolg' - mensen van de lokale radio en tv, de directeur projecten van de gemeente - moeten genoegen nemen met een plaatsje in de laadbak achterin.

In Los Chiles aangekomen, hebben we eerst een ontmoeting bij een Ierse priester thuis, met een leider van een kleine buurtschap, Juan Obando. Om in zijn dorp - San Ramón - te komen moet je de laatste drie uur te paard of op een muildier over een erg modderige weg. Het gebied ontsluiten door een betere weg aan te leggen is wat de gemeenschap wil, en de burgemeester zegt toe dat de gemeente er volgend jaar werk van zal maken.

Jhonny Gutierrez aan het woord

Daarna worden er schoolboeken en voetbalshirts overhandigd aan leerlingen van een middelbare school in aanwezigheid van leiders van de sandinistische jeugdbeweging. In de speeches wordt veelvuldig gerefereerd aan het sandinisme: de presidentsverkiezingen zitten er al aan te komen volgend jaar.. Tenslotte bekijken we nog een annex in aanbouw van een multifunctioneel dorpshuis en daarna kan er rond een uur of vier,vijf dan eindelijk geluncht worden. De maaltijd is besteld bij een  mevrouw in huis waar de burgemeester altijd eet en het smaakt voortreffelijk. Ook na het eten staan er alweer verscheidene mensen op Jhonny te wachten en hij staat iedereen even vriendelijk en geduldig te woord. Zelf moet hij ook hier een daar een aantal mensen spreken en hij groet onderweg iedereen.

Een nog redelijk goed stuk weg in San Carlos

Vervolgens gaat de reis verder naar het dorpje Esperanza no. 1 over een erg slechte weg, waar de gemeente bezig is met het verbeteren van een nog slechtere weg, richting de buurtschap Boca Negra. Maar als we daar aankomen, is het al te donker om nog iets te kunnen doen en daarom gaan we onverrichterzake weer naar huis: terug naar San Carlos, waar we rond een uur of half acht aankomen. De directeur projecten krijgt de opdracht om de volgende ochtend om vijf uur weer richting Esperanza te gaan om de weg alsnog te checken.

"Huisdieren", ambulante verkopers en absoluut noodzakelijke dingen...

"When in Rome, do as the Romans do..." luidt het gezegde, dus probeer ik me zoveel mogelijk aan te passen aan de zeden en gebruiken hier in Nicaragua en elke dag leer je weer wat nieuws.

(Mijn huis in San Carlos)

Huisdieren heb je hier sowieso: de onvermijdelijke muggen, mieren (in alle soorten en maten), kakkerlakken groot en klein en gekko's - relatief onschadelijk volgens het boekje "Hoe blijf ik gezond in de tropen." Okee, maar een grote rat in de keuken is toch iets minder fijn - als het goed is gaat de huisbaas binnenkort een val zetten. Overigens reageren de meeste mensen vrij laconiek op het nieuws van de rat: het schijnt vrij normaal te zijn om ratten in huis tegen te komen.. Als ik 's ochtends vroeg de deur uitga om te gaan hardlopen, heb ik een of meerdere stenen in de ene hand en een stok in de andere, tegen eventuele aanvallen van woest blaffende honden. Ik weet namelijk niet zeker of het spreekwoord 'blaffende honden bijten niet' wel geldt voor Nicaraguaanse honden!

Dan het eten. Er wordt hier veel en vaak gegeten - in onze ogen drie warme maaltijden per dag, veel rijst, bonen, bananen in verschillenden uitvoeringen en smaken en relatief erg weinig groente. Veel recepten gaan via vaststaande regels, en ik heb me voorgenomen om deze keer wat meer te leren koken op de Nicaraguaanse manier. Dat lukt redelijk met wisselend succes. Wat handig is hier maar ook erg verleidelijk, is dat er overal en altijd eten is en naar je toe komt: op straat, in de bus, op het werk, overal komen verkopers langs, Ook bij mij in de straat komen veel verkopers langs, meestal dagelijks, met brood, vis, melk, vlees of andere eetbare produkten, maar ook mensen uit andere streken van Nicaragua met gebruiksprodukten.

Dan zijn er nog de dingen die je hier altijd bij je moet hebben. Ten eerste een doekje of grote zakdoek om er het zweet mee van je gezicht te vegen - maar dit doekje kan ook voor allerlei andere doeleinden worden gebruikt. Een parapluie - hier meer en vaker gebruikt als parasol - is ook erg handig en wordt hier vooral door de vrouwen gehanteerd - ik heb er al vrij snel eentje aangeschaft. Verder is wc-papier lang niet overal op de toiletten aanwezig dus is dat ook erg praktisch om altijd op voorraad bij je te hebben. Op het werk heb ik altijd zakjes instantkoffie bij me omdat de koffie hier niet automatisch wordt verstrekt.

Momenteel ben ik erg verkouden en krijg ik van iedereen verschillende adviezen: van het nemen van allerlei natuurlijke middeltjes tot medicijnen of zelfs dokterbezoek wordt me aangeraden. Zelf heb ik zin in een 'medicinale grog', maar ik mag niet alles door elkaar nemen en dus neem ik braaf eerst wat rum met honing en pas daarna de kamillethee met limoen en honing. Zou het verschil uitmaken?

gepromoveerd tot peetmoeder

Koud anderhalve maand in San Carlos, ben ik gevraagd om peetmoeder te worden van Dominique, een erg schattig meisje van net een jaar. Ze is het dochtertje van Doris, een zus van mijn vriendin Nelly in wiens familie ik ben opgenomen. Het was kennelijk geen probleem dat ik niet (rooms-)katholiek ben en Doris vindt het ook geen belemmering dat ik hier maar tijdelijk woon en werk. Dus ga ik op het verzoek in: ik vind het ook wel een eer. Wel is het een opluchting voor me als ik hoor dat er ook nog een plaatselijke peetmoeder zal zijn (ik ben een soort 'joker' die wordt ingezet) die wel voortdurend in de buurt is. De vader van Dominique - ze zijn al een tijdje uit elkaar maar zorgen wel samen voor hun kinderen - levert een peetvader aan.

De doopplechtigheid zal zijn op zondagochtend om tien uur in de katholieke kerk van San Carlos. Op zaterdagmiddag is er eerst nog een soort voorbereidend praatje bij een mevrouw thuis: een ouderling? Zij vertelt wat de doop betekent en wijst ons (ouders en peetouders, er zullen drie kinderen worden gedoopt) op onze plichten jegens onze (pete)kinderen. Het duurt gelukkig niet al te lang, want op een gegeven moment wordt het donker en komen er teveel muggen op ons af. De peetvader (een vriend van de vader van Dominique) is niet aanwezig omdat zijn vader plotseling is overleden. Hier in Nicaragua is er dan een wake in de nacht die volgt op het overlijden en de begrafenis is de volgende dag. Ondanks dit trieste nieuws wordt toch besloten de doop door te laten gaan.

De volgende ochtend komen we ergens rond half elf in de kerk aan. Volgens Doris hoeven we niet op tijd te komen voor de mis: de doop is toch pas daarna. We maken dus een halve mis mee, daarna gaan de meeste mensen naar huis en is de doopplechtigheid. Dominique ziet er prachtig uit in haar doopjurk en met haar haarstijl, verzorgd door tante Nelly. De priester leest dingen voor en wij moeten dat gedeeltelijk nazeggen en ook iets beloven. Vervolgens krijgt Dominique het doopwater over haar heen - ze ondergaat alles heel braaf en gedraagt zich voorbeeldig.

's Middags is er nog een feest in het huis van Dominique's vader. Er komen heel veel moeders met kinderen opdagen, allemaal met cadeaus en er wordt voortdurend gegeten en gedronken. Als we eindelijk aan de taart toezijn - waar ik voor heb gezorgd en die ons de hele tijd al toelacht - kan ik al niets meer eten omdat ik al teveel heb gehad. Iedereen gaat naar huis met een verrassingszakje en ook wij willen vertrekken. Maar mijn mede-peetmoeder wil voordat ik ga nog een borrel met me drinken - wat ik uiteraard niet afsla..En zo heb ik nu dus een petekind in San Carlos..

Op tournee naar Managua en Granada

Na zo´n vijf weken in San Carlos te hebben gewerkt, ben ik deze week voor het eerst op pad voor mijn ´derde baan´. Naast het werk voor de gemeente San Carlos op het gebied van internationale betrekkingen en het vertegenwoordigen van de stedenband Groningen-San Carlos als project-coördinator daar, ga ik namelijk ook advieswerk verrichten voor een onderwijsproject in Granada. Het is een initiatief van twee Nederlanders die hier een hotel zijn begonnen en met de winst daarvan investeren in onderwijsondersteuning voor de zwakkere leerlingen in een tweetal gehuchtjes buiten Granada. De ondersteuning wordt gegeven door een team van acht tutoren, allemaal jonge vrouwen met verschillende achtergronden, maar wel allemaal met leservaring. De bedoeling is dat ik - door het geven van een workshop elke maand - ervoor zorg dat de kwaliteit van de lesmethoden gehandhaafd blijft, dat er op een vernieuwende en speelse manier les wordt gegeven en dat de groep zich blijft ontwikkelen door voortdurend even stil te staan bij waar ze mee bezig zijn en hoe dat verbeterd kan worden.

Maandagmorgen 4 oktober zou ik om vijf uur klaarstaan met mijn bagage en een lift krijgen naar Managua van de burgemeester. Maar helaas krijg ik zondagavond het bericht dat hij later gaat vertrekken. Inmiddels heb ik al allemaal werkafspraken geregeld voor maandagmiddag en dinsdagochtend die ik niet wil laten schieten. Dus besluit ik de bus te nemen naar Managua - die er minstens twee uur langer over doet, namelijk ruim zeven uur. Niet dat de afstand zo groot is, maar het eerste gedeelte van de weg is erg slecht - iets wat weer des te duidelijker wordt als ik probeer om mijn ontbijt (een maaltijd van rijst en bonen, gebakken ei en kaas met tortilla) naar binnen te werken en binnen te houden - gelukkig lukt dat. De busreis is lang, maar ook wel weer onderhoudend en redelijk te doen. Ik heb een zitplaats, redelijk beenruimte, er komen voortdurend mensen de bus in die vanalles verkopen - niet alleen etenswaren, maar ook pennen, handige reistandeborstels en medicijnen die voor vanalles en nog wat goed zouden zijn. Het is ook interessant om de mensen te observeren en te zien hoe de bijrijder de wat gebrekkiger mensen helpt met in- en uitstappen en precies weet welke tas bij wie hoort - die draagt hij namelijk de bus in en uit, best handig zo´n service!

Enigszins duf en verreisd kom ik in Managua aan. Weer even wennen want de hoofdstad is erg chaotisch en vies; bovendien wordt er voortdurend gewaarschuwd hoe gevaarlijk het hier is. Maar ik kom goed en wel aan op de Nederlandse ambassade en heb nog tijd om me even op te frissen. Na een kort gesprek met de ambassadeur en met het hoofd ontwikkelingssamenwerking over een gezondheidsproject ga ik richting Ninoska (Nicaraguaanse vriendin die ik nog ken van de vorige keer dat ik hier woonde en werkte), waar ik blijf slapen. Dinsdagmorgen heb ik nog een aantal afspraken en dan neem ik ´s middags de minibus naar Granada - dat is maar een uurtje reizen en luxe, want met airco en muziekvideo´s.

In Granada logeer ik bij een kennis, een kunstschilder die oorspronkelijk uit San Carlos komt en die in 2000 in Nederland is geweest op een uitwisseling via de Stedenband. Zijn broer is architect en een van mijn collega bij de gemeente. Ook ontmoet ik Antonio - mijn Nicaraguaanse ex - en zijn familie hier weer.

Woensdagmorgen begint mijn klus en ga ik naar het hotel: Hotel con Corazon (met hart), waar ook de stichting is gehuisvest. Hier werken zo´n elf Nicaraguaanse medewerkers en de bedrijfsleider is Nederlands. De stichting wordt aangestuurd door een bestuur in Nederland en de onderwijsondersteuning hier wordt gecoördineerd door een Nicaraguaanse die pedagogiek heeft gestudeerd. Het is erg leuk om nu eindelijk ´live´ te zien hoe het hotel eruit ziet en om de mensen te leren kennen die meedraaien in het project. ´s Middags gaan we voor het eerst richting de gehuchtjes, Laguna 1 en Laguna 2 geheten, opgepropt met een man of tien, twaalf in een minibusje. De dorpjes liggen niet ver van Granada, aan de voet van de vulkaan Mombacho, maar de weg ernaar toe is onverhard en verschrikkelijk slecht begaanbaar. Ik heb voortdurend de neiging om uit te stappen en te gaan lopen, omdat dat waarschijnlijk sneller zou gaan. En dan hebben we nog geluk dat het niet veel heeft geregend, want vorige week waren de schooltjes niet bereikbaar door de modder.

Als we in het eerste dorpje aankomen, staan de kinderen ons al op te wachten. De groep wordt verdeeld over de twee scholen en dorpen en dan gaat iedereen aan de slag met zijn of haar eigen groep - er is ook een Nederlandse vrijwilliger die Engels geeft. De kinderen hier komen uit erg arme families en hun ouders zijn vaak analfabeet. Er zijn er bij die al voor de derde keer het eerste jaar van de lagere school doorlopen - hopelijk gaan ze na dit jaar over. Ze zijn in ieder geval zeer actief en goed gemotiveerd, zo te zien. De ondersteuning richt zich met name op de (basis)vakken Spaans en rekenen/wiskunde, waar veel leerlingen moeite mee hebben. Ook worden er lessen handvaardigheid gegeven, iets wat hier niet in het curriculum voorkomt. De tutoren moeten veel geduld hebben soms! Op donderdag wordt er ook sport en bewegen gegeven en zijn er twee jongens mee die dat geven - ook worden er tweedehands voetbalschoenen uitgedeeld die de kinderen mogen houden.

Op vrijdagmiddag geef ik de eerste workshop. Het is vooral gericht op het met elkaar kennismaken en het scherper voor ogen krijgen welke extra input er nodig is om de kwaliteit van de lessen te verbeteren, zodat de volgende workshops daarop gericht kunnen zijn. Hiervoor laat ik de deelnemers een paar vragen beantwoorden en oefeningen doen: eerst individueel, dan in groepen en tenslotte wordt er plenair per groep gepresenteerd. De tutoren zijn serieus bezig, gaan met elkaar in gesprek en vullen de papieren conscientieus in. Uiteindelijk zijn zij de experts en heb ik alleen een faciliterende rol. Er komen zinnige dingen uit waarmee we hopelijk op een concrete manier verder kunnen gaan. De volgende twee workshops gaan we werken aan didactische methoden voor Spaans en wiskunde/rekenen en neem ik waarschijnlijk een docent wiskunde en Spaans mee vanuit San Carlos die veel ervaring heeft en graag wil meehelpen.

Nu zit mijn taak er hier voorlopig weer op; morgen ga ik terug naar Managua en dan neem ik maandagmorgen weer de bus terug naar San Carlos - dan heb ik in afstand zo´n beetje het hele meer van Nicaragua rondgereisd...

Werk aan de winkel!

Alweer meer dan een maand ben ik hier in Nicaragua aan het werk - en ik heb me nog geen moment hoeven vervelen, want er is genoeg te doen en de (werk)dagen vliegen voorbij! Allereerst ben ik door de gemeente San Carlos ingehuurd als medewerker Internationale Betrekkingen. Dit betekent dat ik het aanspreekpunt ben van de gemeente voor alle internationale contacten, met name de stedenbanden - en dat zijn er nogal wat: een stuk of acht in heel Europa - en de voortgang van de projecten van en met die stedenbanden moet bewaken. Hiervoor is het weer nodig dat ik voortdurend overleg voer met de mensen binnen de gemeente die betrokken zijn bij de diverse projecten èn met de contactpersonen van verschillende organisaties waar de projecten mee worden uitgevoerd. Dit kan bijvoorbeeld een school zijn, of een plaatselijke universiteit, het ziekenhuis, maar ook andere overheidsinstanties zoals een ministerie (onderwijs of gezondheidszorg bijvoorbeeld) of een lokale non-gouvernementale organisatie (NGO).

Ten tweede ben ik voor de Stedenband Groningen-San Carlos als project-coördinator actief en in die zin hun 'vooruitgeschoven post' hier in San Carlos. In Nicaragua werkt het vaak beter als je lokaal vertegenwoordigd wordt door iemand die op de mensen af kan stappen om de benodigde informatie te gaan halen.

De afgelopen weken ben ik vooral bezig geweest met inwerken, maar het was eigenlijk toch een redelijk 'vliegende start' omdat je er meteen midden inzit. Ik heb mijn nieuwe collega's leren kennen bij de gemeente - wie is waarvoor verantwoordelijk - en heb besprekingen gevoerd met degene(n) die voor mij de post internationale betrekkingen in hun portefeuille hadden. Wat vooral snel duidelijk werd, is dat iedereen het erg druk heeft, overbelast is, moet reageren op de waan van de dag (met bijvoorbeeld de noodsituatie nu van het hoge waterpeil) en dat ik vooral zelf veel dingen moet gaan uitzoeken. Maar dat vind ik geen probleem, integendeel. Verder heb ik ook buiten de gemeente al veel mensen ontmoet van diverse organisaties en gesprekken gevoerd over lopende en op handen zijnde projecten en krijg ik langzaam maar zeker een duidelijk(er) beeld van hoe de zaken in elkaar zitten.

Concrete zaken die moeten worden voorbereid zijn:

- de komst van twee studenten geneeskunde uit Groningen (eind oktober) die hun co-schappen (sociale geneeskunde) gaan lopen in het lokale ziekenhuis van San Carlos. Er moeten gastgezinnen worden geregeld en met het ziekenhuis moet worden afgesproken op welke afdelingen ze kunnen gaan meelopen, wie hun begeleider wordt en waarvoor de begeleidingsvergoeding die het ziekenhuis daarvoor ontvangt, gebruikt gaat worden;
- half november komt er vanuit Groningen een delegatie zich bezig gaat houden met een woningbouwproject. Het gaat om een architect, iemand van een woningbouwvereniging en iemand die bij de gemeente (ROEZ) werkt. Hun bezoek en het programma moet worden voorbereid;
- voor de gemeente San Carlos is het erg belangrijk dat de contacten met alle stedenbanden weer nieuw leven wordt ingeblazen en dat de voortgang van de projecten weer een nieuwe boost krijgen, want daar heeft het de afgelopen tijd nogal aan ontbroken door tijdgebrek.

Kortom: er is meer dan genoeg werk aan de winkel! Mijn werkplek in het gemeentehuis is op één van de warmste plekken van het gebouw (!) met open kantoren. De internetverbinding valt erg vaak weg of is heel erg traag en printen kan ik ook nog niet, maar mijn collega's zijn erg behulpzaam met alles. Geduldig helpen ze me met technische zaken rond computer en/of digitale camera, waar ik weinig verstand van heb.

De komende week ga ik erop uit: eerst naar Managua waar ik diverse zaken rond projecten moet gaan regelen, onder andere op de Nederlandse Ambassade. Vervolgens zal ik het grootste gedeelte van de week in Granada doorbrengen om een onderwijsproject (Nederlands initiatief) te gaan ondersteunen door het geven van een workshop.

Mij bevalt dit werk heel erg goed; wat ik vooral hoop is dat ik ook een brug zal kunnen slaan tussen de verschillende deelnemers aan de projecten zodat er klinkende resultaten neergezet kunnen worden!